شادم از شادی و غمگینم ز غم               من نفهمم درد کس را بی سخن

چرا اینگونه زیستن را چرا باید فقط گویند                        چرا هر کس پی حرف دروغ و غیبتی آید

چرا بی هر دلیلی تهمتی بر فرد خوب آید                       چرا باشد حسادت ها که از هر ابلهی آید

چرا گویند آدم ها تمسخر را نباید                                  ولی بعضی بخندند و بپایند و بیازارند

چرا شرم وخجل آید چرا بی دست و پا باید                     چرا از دست بعضی ها فقط بی حرمتی آید

چرا هر کس در هر جایی ز هر پستی که بنشیند           غرور و چهره اش حتی دل من را میازارد

چرا قول میدهیم قولی که بعد از ساعت و دیقه               نمیماند در این خاطر چه بعد از مدتی باید

چرا آدم بنامیم ابله خود رای و خودسر را                        که نام او در این دنیا به جز حیوان نیاید

چرا احمق ندانیم آدم بی دین و ایمان را                         ولی بر فرد با تقوا فقط حرف و حدیث آید

چرا حرف و مدارا را ندانیم و نیاموزیم                              فقط حرفی بگوییم و ولی انجام نمی آید

چرا بد صحبتی باید چرا بی عظتی آید                          چرا از دست بعضی ها فقط بی جراتی آید

چرا وقتی گناهکاری پشیمان می شود از کار                به جای بخشش و لطفی فقط حرفای تلخ آید

چرا وقتی گدایی مینشیند کنج یک کوچه                      به جای دادن پولی فقط رفتار سرد آید

چرا ما میگذریم از خاطر دوستان                                  گهی لحظه صدای خنده شان آرد

چرا عاقل ندانیم آدم با عقل و منطق را                          که کار او در این دنیا فقط کامل بیاید

بیایید تا بدانیم و بخوانیم و بیاموزیم                              چرا گوییم فقط حیوان تمدن را نمیداند

دگر خستم ز این دنیای بی پروای امروزی                     چه قدر باید بمانیم تا ندانیم و نیاموزیم